Το πισωγυρίσμα

Στα πολύ παλιά χρόνια, στη φύση ανάμεσα στα άλλα ζώα, ζούσανε κι οι πίθηκοι και λειτουργούσαν κι αυτοί σαν τα άλλα ζώα. Όπως τα όλα τα ζώα ανταγωνιζόταν το ένα με το άλλο για την επιβίωση, έτσι κι αυτοί σε μια ανελέητη αρένα όπου όλοι ενάντια σε όλους πολεμούν για την επιβίωση... Και στην αρένα αυτή μόνο οι πιο ικανοί τα καταφέρνουν, οι αδύναμοι χάνονται σύμφωνα με έναν αρχαίο Νόμο. Σύμφωνα μ΄αυτόν το Νόμο συνεχιζόταν η ζωή τότε , σύμφωνα μ΄αυτόν συνεχίζεται και τώρα, και νικητές ως τώρα είναι οι πίθηκοι. Πως φτάσαμε ως εδώ; Οι πίθηκοι αρχικά ζούσαν σε μικρές οικογένειες, μα κατάλαβαν πως δεν είναι αρκετά δυνατοί να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι σε ζώα, που σε αντίθεση μ΄αυτούς που τρώγανε χόρτα, τρώγανε τους πιο ανίσχυρους της αρένας. Έτσι σχημάτισαν μεγαλύτερες αγέλες, πάντα όμως ακολουθώντας το Νόμο και ο πιο Ισχυρός της αγέλης έτρωγε πρώτος και πάντα την καλύτερη τροφή, αυτός διάλεγε τα θηλυκά που θα ζευγαρώσει. Παρόλα αυτά οι πίθηκοι είχαν δρόμο να γίνουν αυτό που έγιναν, έφυγαν από τα δάση και ταξίδευαν πολύ γιατί δεν ήταν προικισμένοι με μεγάλα δόντια και νύχια σαν τα άλλα θηρία, ήταν αδύναμοι, πολύ αδύναμοι και από τη μάχη προτίμησαν τη φυγή. Σιγά σιγά σηκώθηκαν στα δυο τους πόδια για να βλέπουν τα θηρία μέσα στις στέπες. Κάποια στιγμή ένας πίθηκος πήρε μια πέτρα να σπάσει το καύκαλο ενός καρπού για να τον φάει, αφού δεν μπορούσε με τα δόντια του, οι άλλοι πίθηκοι τον είδαν και άρχισαν να τον μιμούνται. Ένας άλλος πήρε άλλη μια πέτρα και την πέταξε σε έναν μακρυδόντη τίγρη για να γλυτώσει, ο τίγρης τρόμαξε από το χτύπημα της πέτρας δεν μπορούσε να καταλάβει πως τον χτύπησε ο πίθηκος από μακριά κι απορημένος έφυγε. Ο Ήρωας πίθηκος γύριζε με την πέτρα στα χέρια μέσα στην αγέλη και καμάρωνε, μάλιστα, ο Ισχυρός της αγέλης τον φοβήθηκε για την επιδεξιότητα του με τις πέτρες και σταδιακά άλλαξε αρχηγό η αγέλη. Μια μέρα η αγέλη μας συναντήθηκε με μια άλλη ομάδα, τα μελή της οποίας περίμεναν τον Ισχυρό τους να τελειώσει το φαγητό του από τους βολβούς που μαζέψανε και μετά να φάνε και αυτά. Αλλά ο Πετροφόρος αρχηγός έδωσε στον αρχηγό της ξένης αγέλης μια με την πέτρα κατακούτελα, ανάμεσα στα μάτια και εκείνος έμεινε στον τόπο, κι είχε στα μάτια την ίδια απορία με τον τίγρη... Και έδιωξαν την ξένη αγέλη και της πήραν την τροφή. Οι πίθηκοι άρχισαν να χρησιμοποιούν και ξύλα σαν ρόπαλα για υπερασπίζονται τον εαυτό τους, και παίρνοντας θάρρος άρχισαν να γίνονται κυνηγοί και αυτοί, εξελίχτηκαν, στην αρχή χτυπούσαν μικρά ζώα, αργότερα μεγαλύτερα, και μεγάλωναν τις πιθανότητες νίκης στον Αγώνα... Με το κυνήγι αναγκάστηκαν να συνεννοούνται μεταξύ τους ώσπου φτιάξανε κάτι σαν ομιλία, άλλαξαν επίπεδο είχαν αρχίσει να σκέφτονται... γίνανε άνθρωποι!


Έτσι με τα χρόνια εκτός από την Πέτρα μάθανε τη Φωτιά, τον Τροχό, τα Μέταλλα μάθανε να ευχαριστούν τη Φύση για την εύνοια της, και να την καλοπιάνουν με το φόβο μην γυρίσουν στους χαμένους... Και ο άνθρωπος κατάκτησε όλη τη γη νίκησε όλα τα θηρία, έφτιαξε πράγματα θαυμαστά, νίκησε... Αλλά ο Νόμος δεν ξεχνά, δεν παύει η ισχύς του και αφού οι αγέλες των ανθρώπων που λέγονται πια έθνη πολεμούν ανάμεσά τους, νίκησαν τα Ζώα μα οι Ισχυροί κάθε αγέλης θεωρούν τους άλλους ακόμα πιθήκους και θέλουν όλοι τη δύναμη δίκη τους...
Και τότε κάποιοι Άνθρωποι κατάλαβαν πως ο αγώνας κρίθηκε, ο άνθρωπος ήταν νικητής και έτσι ο Νόμος έπαψε να ισχύει. Είπανε λοιπόν στους άλλους ανθρώπους πως δεν δικαιούται επιβίωση μόνο ο ισχυρός, αλλά πως είμαστε όλοι ίσοι, και μάλιστα όχι μόνο εμείς οι άνθρωποι αλλά όλα τα πλάσματα γύρω μας. Επίσης είπανε πως η Δύναμη που κατακτήσαμε μέσα από τον Αγώνα για την επιβίωση μας φορτώνει με ένα βαρύ Χρέος, αφού πλέον καταργήσαμε τον αρχαίο πια Νόμο. Λέγανε αυτοί οι Άνθρωποι πως ξεκινάμε έναν νέο αγώνα, έναν νέο αγώνα να επουλώσουμε τις πληγές των επιζησάντων, ζώων και ανθρώπων, της μακρόχρονης πάλης, έναν νέο αγώνα για να επουλώσουμε τις πληγές της ίδιας της Μάνας Φύσης που έδωσε το κορμί της για αρένα, να εξελιχτεί ο Άνθρωπος σε κάτι ανώτερο, να σπάσει το ζωικό φράγμα, να γίνει Άντρας και προστάτης της Φύσης, προστάτης κι Αδερφός των ζώων.
Αλλά οι Ισχυροί των αγελών φοβούμενοι πως θα χάσουν τα πρωτεία που κρατάνε όλοι οι ισχυροί, τους είπανε στην αρχή ονειροπαρμένους, τρελούς. Μα σαν είδαν και τα άλλα τα ανθρωπάκια που άρχισαν να πείθονται, ξεκίνησαν να κυνηγάνε αυτούς τους Ανθρώπους με τις παράξενες ιδέες... Και θύμισαν στις αγέλες τον πανάρχαιο Νόμο και μάλιστα τους έπεισαν με τη Δύναμη τους πως αυτός ισχύει ακόμα, πως είναι σωστό κι ας είναι άδικο ο Ισχυρός να πατάει τον ανίσχυρο, τους είπανε μάλιστα πως αυτό είναι προς το συμφέρον της αγέλης! Και πολλοί μες τις αγέλες πειστήκανε και πνίγηκε η ελπίδα για ειρηνικό και δίκαιο κόσμο, κι άρχισε το μεγάλο Πισωγύρισμα...


Ναι αλλά αυτό το Πισωγύρισμα που επέβαλαν οι Ισχυροί, είναι μια τρομακτική Ύβρις προς τη μεγάλη Μάνα, που σαν έπαθλο του παλιού αγώνα έδωσε το Χρέος. Και αυτή η Ύβρις ,αυτή η αλαζονεία προς όλα από τους Ισχυρούς σκοτώνει την ίδια τη Γη, παρασύροντας στο χαμό όλους, Ανθρώποις, ανθρωπάκια, ζώα και τους ισχυρούς τους ίδιους...