Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Με τα μάτια τους και τα δικά μας


Μια φορά και έναν καιρό, σαν χτες μου φαίνεται...

Σε μια δυστυχισμένη χωρά, την Πατρίδα του Ραγιά, όλα πήγαιναν κατά διαβόλου. Στο δικό μας παραμύθι ο λαός πνίγεται μέρα με τη μέρα, τα 700 ευρώ δεν φτάνουν, η Παιδεία ξεπουλιέται, το Κράτος Πρόνοιας μας άφησε και πήγε διακοπές από καιρό...Η ανθρωπινή αξία και αξιοπρέπεια ξεφτιλίστηκε και εκφυλίστηκε. "Υπηρέτες" του θεού γίνονται μανατζαραίοι, υποψήφιες δημόσιες υπάλληλοι δίνουν τα κορμιά τους σε πιθήκους για μια μονιμότητα, μια σιγουριά. Εξήντα οκτώ άνθρωποι καίγονται ζωντανοί, σύγχρονα στοιχειά να θεμελειώσουν το όραμα του εργολάβου. Μαγεμένες ζαρντινιέρες σηκώνονται και σακατεύουν κόσμο, πιστόλια εκπυρσοκροτούν από μόνα τους...και σκοτώνουν...σκοτώνουν αγγέλους και φτωχοδιάβολους μαζί.

Το δικό μας παραμύθι είναι βίαιο,

Το δικό μας παραμύθι δεν είναι νανούρισμα,

Το δικό μας παραμύθι το ακούς για να ξυπνήσεις,

Το δικό μας παραμύθι δεν έχει χάπι εντ

Στο δικό μας παραμύθι ο Ραγιάς θυμώνει...

Το χρονικό της Θεσσαλονίκης.

Οι δυο από μας κατέβηκαν στην πορεία φτάσαμε στην καμάρα κατά τις 19:30, αφού χρειάστηκε να περπατήσουμε από τη Μπότσαρη ως το κέντρο, πλήθος κόσμου βάδιζε μαζί μας, και δεν ξέρω αν έτσι μου φάνηκε μα σχεδόν όλοι είχαμε αυθόρμητα κοινό προορισμό. Προλάβαμε την πορεία στο τέλος της και κολλήσαμε στην ουρά. Στην συμβολή Εγνατίας-Αγίας Σοφίας τα MacDonalds καίγονταν για μια ακόμη φορά...

Όλοι οι κάδοι στους δρόμους είχαν πάρει φωτιά. Η πορεία κατέβηκε την Αγ. Σοφίας και βγήκε Τσιμισκη. Καμία τράπεζα ανέγγιχτη. Σιγά σιγά βγήκαμε στη μέση της πορείας. Στην κεφαλή της πορείας αλλά και περιμετρικά της διαδήλωσης υπήρχαν κουκουλοφόροι. Θα αναφέρω κάποια περιστατικά συγκεχυμένα και εικονες ίσως χωρίς συνοχή, αλλά τις εντυπώσεις :

Πίσω απ την πορεία υπήρχε πυροσβεστική, αστυνομία πουθενά

Όλες οι τράπεζες καίγονται. Διαδηλωτές μάταια να προσπαθούν φωνάξουν άλλα συνθήματα πέρα από το γνωστό και ηλίθιο "Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι". Ανθρώπους να προσπαθούν να περιφρουρήσουν την πορεία, μάταια όμως...Πολλά παιδιά με τις κουκούλες δεν ξεπερνούσαν τα 16-17. Κανείς απ την πορεία δεν ήθελε το σπάσιμο μικροκαταστημάτων, και σε δυο τρία μαγαζιά που έγινε το σιχτήρι πήγε σύννεφο. Πολλοί γύρω μου είναι φοβισμένοι. Ο κόσμος δείχνει απογοητευμένος από τις ανούσιες καταστροφές. Κάποια στιγμή η πορεία έφτασε κοντά στο υπουργείο. Μπάτσοι παραταγμένοι μπροστά. Οι κρετίνοι με τις κουκούλες που έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται αναρχικοί πετάνε πέτρες. Μια φωτοβολίδα λάμψης απ το πουθενά φωτίζει όλο το δρόμο, έρχεται από ταράτσα πολυκατοικίας, δεν μπορούμε να δούμε τι γίνεται μπροστά. Όλα γίνονται γρήγορα, οι κουκουλοφόροι υποχωρούν άτακτα στα γύρω στενά. Βλέπω ένα δακρυγόνο να περνά ξυστά από το κεφάλι μιας κοπέλας...Η πορεία είναι ακάλυπτη...Τα δακρυγόνα πέφτουν συνέχεια...Μάταια προσπαθούν κάποιοι να συγκρατήσουν τον κόσμο...Το χάος μέχρι την πλατεία Αντιγονιδών τρομερό, βλέπω κόσμο να πέφτει κάτω, να κλαίει, να ξερνάει, μερικοί λιποθυμάνε, άνθρωποι κουβαλάνε ανθρώπους στα χέρια...

Ανασυντασσόμαστε στην πλατεία και βγαίνουμε Εγνατία, οι κουκουλοφόροι έχουν εξαφανιστεί, οι μπάτσοι είναι πίσω και μπροστά μας. Νέα δακρυγόνα λιγότερα όμως...Τα πνευμόνια μας έχουν πάρει φωτιά. Η πορεία δεν διαλύεται όμως. Όλοι μαζί κατεβαίνουμε Τσιμισκη... Οι φωτιές έχουν σβήσει. Μια γυναίκα μαζεύει τα αποκαΐδια της βιτρίνας στο μαγαζί της (απ τα ελάχιστα μη franchise που καταστράφηκαν). Βγαίνουμε καμάρα κα από κει ξανακατεβαίνουμε Τσιμισκη στα γραφεία του υπό κατάληψη δικηγορικού συλλόγου. Κάπου εκεί έφυγα.

Στην ουσία τι κάνανε και ποιον εξυπηρέτησαν οι σκατόμυαλοι; Ο συρφετός των ΜΜΕ στο σπίτι εκφράζει την "αγανάκτηση" του, υπερασπίζεται την Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών, οργίζεται για την "ανυπαρξία" του Κράτους. Αλήτες με γραβάτα Θεατρινίσκοι χαρτογιακάδες να απαξιώνουν ένα ολόκληρο κίνημα.

Στο δικό τους παραμύθι γενιές καταδικάζονται να ζουν με ψίχουλα, να ζουν χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει, να μπαίνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στο δικό τους παραμύθι άνθρωποι οδηγούνται στα κάτεργα εφόρου ζωής.

Στο δικό τους παραμύθι η Εργασία γίνηκε δουλεία.

Στο δικό τους παραμύθι ο αγώνας είναι αλητεία.

Στο δικό τους παραμύθι τα όνειρα πουλιούνται και αγοράζονται.

Ποιοι γραφούν το δικό τους παραμύθι; Διεφθαρμένοι πολιτικοί, στυγνοί εγκληματίες που δηλώνουν επιχειρηματίες, ανώμαλοι παπάδες, εντεταλμένοι δημοσιογράφοι που υπηρετούν μια αλήθεια τραβεστί. Γελοίοι δικτατορίσκοι υπερασπιζόμενοι τις αξίες και την καθαρότητα της φυλής. Μπάτσοι-Σερίφηδες πιστά σκυλιά, με το κουμπούρι πάντα έτοιμο για φόνο. Τραπεζίτες-Τοκογλύφοι βρικόλακες που μας καλούν σε εθελοντική αιμοδοσία.

Το δικό τους παραμύθι είναι εφιάλτης χωρίς τέλος...

Στο δικό μας παραμύθι το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Free Hit Counter