Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Ο Πύργος


Ο Πύργος

Μια φορά και έναν καιρό στη Χωρα του Ραγιά ήταν ένας Πύργος. Ένας Πύργος που χτιζότανε χρόνια πολλά, τόσα πολλά που οι Ραγιάδες δεν θυμόταν, κάποιοι έλεγαν μάλιστα πως ξεκίνησε το σήκωμα του μόλις φύγαν οι Αγαρηνοί, και οι Ραγιάδες γίνηκαν από δούλοι λεύτεροι κατά πως συνήθιζαν να αποκαλούν τον εαυτό τους.

Τον Πύργο αυτό τον έχτιζαν δυο ομάδες από Μαστόρους παλιούς, οι Βενετοί και οι Πράσινοι, πότε η μια ομάδα πότε η άλλη. Την εναλλαγή τους στο χτίσιμο την αποφάσιζαν οι Ραγιάδες ρίχνοντας σε κάλπες πράσινα ή γαλάζια σφαιρίδια κάθε που έβλεπαν πως καθυστερούσε το χτίσιμο. Και κάτεχαν οι μαστόροι πολλά μυστικά της πέτρας, πίστευε ο κόσμος πως μόνο αυτοί ήξεραν από χτίσιμο καλό και πώς να φτιάσουνε μια οικοδομή αντάξια ολονών τους.

Μάζευαν λοιπόν οι Φορατζήδες των Διοικητών λεφτά από τους Ραγιάδες για να συνεχίζεται ο Πύργος και τους έλεγαν κι ολας πως σαν τελειώσει θα είναι δικός τους, κτήμα τους και θα μπορούν να μπαίνουν μέσα όλοι οι Ραγιάδες να τον χαίρονται. Έπειτα έπαιρναν οι Διοικητές τα λεφτά τα ΄διναν στους Μαστόρους και αυτοί πηγαίνανε στους Αρχόντους και αγόραζαν τα υλικά να φτιάξουν τον Πύργο. Μα οι Αρχόντοι θέλοντας να κερδίσουν περισσότερα άρχισαν από την αρχή να κάνουν ρεμούλες στα υλικά, να βάζουν σκάρτο πράγμα και να το πουλάνε για καλό, έδιναν και ένα διάφορο στους Μαστόρους να κάνουν τα στραβά μάτια και δεν το μαρτυράγανε αυτοί στους Ραγιάδες, έτσι και ο Πύργος καθυστερούσε και οι παραγγελίες συνεχίζονταν. Όλα καλά και άγια λοιπόν για τους Άρχοντες και τους Μαστόρους, τόσο καλά που με τα χρόνια θέριεψαν κι άλλο οι Άρχοντες γινήκανε τρανοί, και οι Μαστόροι αφού είδαν πως σύμφερε η ρεμούλα έκαναν με τον καιρό ανθρώπους δικούς τους και τους διοικητές, μάλιστα από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τον μάστορα από το διοικητή και οι Ραγιάδες είχαν πια μπερδευτεί μα συνέχιζαν να πληρώνουν και να κοιτάζουν με ελπίδα τον Πύργο.

Οι Άρχοντες μια και θελαν να βγάλουν πιο πολλά φώναξαν τους Μαστόρους και στήσαμε ένα κόλπο, να βγάζουν λέει κομμάτια από τα χαμηλά του πύργου και μ΄αυτά να τον ψηλώνουν προς τα πάνω, και όχι μόνο αυτό αλλά να συνεχίσουν να μαζεύουν φόρους από τους Ραγιάδες να μοιράζονται τα κλεψιμαίικα, και να κάνουν τάχα πως ακόμα οι μεν μαστόροι παραγγέλλουν υλικά οι δε αρχόντοι πως τα δίνουν. Μα οι Μάστοροι αντιγύρισαν ότι θα φανεί και ακόμα και αν το κρύψουν, ο Πύργος δεν θα είναι σταθερός, και τότε απάντησαν οι Άρχοντες: «Αυτή είναι η εξυπνάδα του σχεδίου, να ξέρουν οι Ραγιάδες πως ο Πύργος δεν είναι πια σταθερός, να φοβούνται, να τρέμουν για το μελλοντικό τους σπίτι, και να πειστούν ότι μόνο δίνοντας περισσότερα σε μας θα χτιστεί…» Ένας μάστορας ρώτησε όμως τι θα γίνει αν θυμώσουν οι ραγιάδες για την κατάντια του Πύργου, όπως θα τον κάνουμε με τα μπαλώματα μας; Πώς να τους κουμαντάρουμε; «Είναι απλό » ξανάπε ο Άρχοντας «αφού τον χτίζετε με τη σειρά πότε ο ένας και πότε ο άλλος, ας κατηγοράει αυτός που χτίζει τον προηγούμενο, κι αυτός αυτόν που χτίζει, έτσι κι αλλιώς ξέρουν να χτίζουν οι Ραγιάδες; Όχι, άρα σας έχουν ανάγκη…» Άκουσαν οι Μαστόροι το λόγο του Άρχοντα, είδαν καινούριες ρεμούλες, καινούρια κλεψιμαίικα και σαν να τους καλάρεσε η ιδέα, συμφώνησαν. Κάποιος νέος μαστοράκος πήγε να πει πως ήξερε Ραγιάδες που μπορούσαν να χτίσουν, και ίσως να τους έδιωχναν ή ακόμα χειρότερα να έφτιαναν άλλον Πύργο, μα οι υπόλοιποι μαστόροι με τα στόματα γεμάτα σάλια στην ιδέα και μόνο του επικείμενου φαγοποτιού τον έκαναν να σωπάσει.

Έτσι αυτός ο Πύργος χτίζεται ως τις μέρες μας με το υστέρημα των Ραγιάδων, χιλιομπαλωμένος, ετοιμόρροπος, ερείπιο, και στη βάση του δεν έχει παρά μόνο κάτι πετρούλες, που αν φύγουν, με ένα σπρωξιματάκι ή μια πετριά πιτήδεια ριγμένη θα σκορπίσει συθέμελος και θα γεμίσει ο τόπος σκόνες και χώματα.

Τώρα τελευταία μάλιστα ένας νέος μελαγχολικός με θυμωμένα ματιά κοιτούσε τον Πύργο κάθε ηλιοβασίλεμα και ζύγιαζε μέσα του μια απόφαση, τη συζητούσε με έναν τρελό προφήτη στη φαντασία του, και του λέγε στο μυαλό του ο προφήτης χαμογελώντας: «αυτό που παραπαίει μην το στηρίζεις, άστο να πέσει, βοήθα το να πέσει και συ, αν τολμάς, γκρέμισε το! » Τα μάτια του αγοριού έλαμψαν παράξενα σαν να χαίρονταν, σαν να λυπόταν, έβλεπες το χάος μέσα τους και άστρα να χορεύουν χαρούμενα… Και έβγαλε από τη σχολική του τσάντα μια σφεντονά…

6 σχόλια:

Saq είπε...

Η ιστορία σου φίλε μου θυμίζει την προιγούμενη ανάρτηση που έκανα για ένα νοσοκομεία που φτιάχνεται 14 χρόνια. Πόσο δίκιο έχεις σε όσα γράφεις!

Βεζύρης είπε...

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αλλά και να ΄χω, που να πάω να το βρω;

αναρχοβλαχος είπε...

πολυ μου αρεσε η ιστορια σου,σαν κατι να θυμιζει την Ελλαδα,αλλα,ελα τωρα,η Ελλαδα ειναι πυργος τρανος και σταθερος,δεν γινεται να πεσει,φτιαγμενος απο χερια τιμια και δυνατα....ονειρα.

Βεζύρης είπε...

Μακάρι να ταν πύργος μεγάλος και τρανός η χώρα μας, αλλά μεγάλες και τρανές είναι οι τρύπες στα θεμέλια της. Πόσο τίμια είναι τα χέρια που τη φτιάξανε(ή μήπως ταιριάζει φτιάξαμε;) είναι ένα μεγάλο θέμα.

VKP είπε...

φίλε, το δίκιο σου δε θα το βρεις στην πολιτική και την κριτική της ποτέ. Είσαι όμως καλός συγγραφέας και μπορείς να το βρεις στη λογοτεχνία, εκεί που η φαντασία σου μπορεί να βρει συντρόφους. Εγώ μερικές φορές υποφέρω απο την ακαδημαική επαφή με την πολιτική και την οικονομία τόσο σαν φοιτητής όσο και σαν καθηγητής. Νομίζω μάλιστα οτι αντιγράφω στυγνά λόγια, κείμενα, κρίσεις που τις έχω ακούσει και διαβάσει αλλού. Τότε χάνεται η φαντασία και η δημιουργικότητα και πονάω πολύ. Βλέπω έπειτα την υποκρισία όλων των καθηγητάδων, ελευθεροεπαγγελματιάδων και όλων των νοικοκυραίων γύρω μου που θέλουν να δείχνουν ωραίοι και φτασμένοι και πονάω ακόμα πιο πολύ. Λέω να την κάνω κι εγώ, να αποδεχτώ το ψέμα, να σκοτώσω τη φαντασία και το όνειρο, να προσγειωθώ στη γη και να την καταπατήσω. Να παίξω το ρόλο του Άρχοντα, του μάστορα και του Διοικητή χωρίς ποτέ πραγματικά να μπορώ να γίνω τέτοιος. Τι μέγα ψέμα...

Βεζύρης είπε...

@ VKP
Κατ΄αρχάς ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Και μην είσαι απαισιόδοξος, ποιος ο λόγος να προσγειωθείς στη γη; Πέτα με τα φτερά της φαντασίας και μη σκας για τη γνώμη των άλλων, και τα πουλιά που πετάνε ψηλά σε μας μικρά φαντάζουν...
Το ότι δεν μπορείς να γίνεις Άρχοντας κτλ. και η συνειδητοποίηση σου για την μη ικανότητα να γίνεις τέτοιος δείχνει απλά την παρουσία συνείδησης, και με μια τέτοια στη ράχη σου μάλλον δεν θα γίνεις ποτέ...

Free Hit Counter